[ad_1]
Celî sülüsde Râkım (1758–1826) mektebinin tamamlayıcısı olarak kabul edilen Sâmi Efendi’nin yazdığı bu kitâbe (Yeni Valide Camii sebili kitâbesi) kendisinden sonraki hattatlar için celî hattının ilk
mürâcaat ve ilham kaynağı olmuştur…
Bu kitâbe ile alakalı Ömer Vasfi Efendi’nin bir davranışını nakledelim: Yakınları
arasında “deli” lâkabıyla anılan ve san’atında “fenâ fî
Sâmi” (Sâmi’de fâni olma) mertebesine erişen Ömer Vasfi,
arkadaşı Necmeddin Okyay’a bir sebeple gücenip darılmış.
Necmeddin Efendi, kendi mütevâzı yaradılışına uymayan
şu haberi, sırf Ömer Efendi’yi kızdırmak için, müşterek
bir dostlarıyla yollamış: “Tafrası niye acaba? Celîyi sâyemde
öğrendiğini unutmasın!..” Bu söz kendisine aktarıldığında, Ömer Efendi şöyle bir
durmuş ve: “Haa, işte bu doğru, eğer elime çeşme kalıbları
geçmeseydi, ben celîyi böyle yazamazdım” diyerek hemen
barışma yoluna gitmiştir. “M.Uğur Derman”
.
.
.
“Sami Efendi’nin bu kitâbede kullandığı hareke ve tezyînî işaretler de ilerleyen sayfalarda görülmektedir…”
[ad_2]
Sumber:
Source
